Issız Ada Radyosu Arşivi (Temmuz 2017)

The Mongrelettes - The Mongrelettes
Yıl: 2015 Yunanistan
Tür: Garage Rock
"F" Rate: 7/10
I.A.R. tavsiyesi: "Never Come My Way"

Benjamin Booker - Witness

Yıl: 2017 ABD

Tür: Garage Rock, Indie Rock, Soul

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Right on You"

 

Božo Vrećo - Пандора

Yıl: 2017 Bosna Hersek

Tür: Ethnic, World

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Elma"

Beth Ditto - Fake Sugar

Yıl: 2017 ABD

Tür: Indie Pop, Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "In and Out"

 

Jain - Zanaka

Yıl: 2015 Fransa

Tür: Indie Pop, Pop, Afrobeat

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Heads Up"

 

311 - From Chaos

Yıl: 2001 ABD

Tür: Alternative Rock, Funk Rock, Reggae

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Amber"

 

Satan's Pilgrims - Siniestro

Yıl: 2017 ABD

Tür: Surf Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Siniestro"

Broken Social Scene - Hug of Thunder

Yıl: 2017 Kanada

Tür: Indie Rock, Post-Punk, Dream Pop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Halfway Home"

Haim - Something to Tell You

Yıl: 2017 ABD

Tür: Pop Rock, Indie Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Want You Back"

The Allergies - As We Do Our Thing

Yıl: 2016 İngiltere

Tür: Hip Hop/Rap, Funk, Breakbeat

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Blast Off (feat. Andy Cooper)"

Funkiwi's - Mundo roto

Yıl: 2017 İspanya

Tür: Alternative Rock, Funk Rock, Rap Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "El circo"

 

Nickelback - Feed The Machine

Yıl: 2017 Kanada

Tür: Alternative Rock, Hard Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Every Time We're Together"

 

VA - Grand Theft Auto: Vice City, Vol. 4

Yıl: 2002 ABD

Tür: Pop Rock, Pop

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: Yes - "Owner of a Lonely Heart"

Adaline - Aquatic

Yıl: 2017 Kanada

Tür: Indie Pop

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Commotion"

The Isley Brothers - Santana - Power of Peace

Yıl: 2017 ABD

Tür: Funk Rock, Soul, Latin Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Higher Ground"

Dua Lipa - Dua Lipa

Yıl: 2017 İngiltere

Tür: Electropop, Dance-Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "New Rules"

 

Grained - Tunes From the Void

Yıl: 2017 Almanya

Tür: Stoner Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Gasoline"

The Chain Gang of 1974 - Felt

Yıl: 2017 ABD

Tür: Synthpop, Pop Rock

"F" Rate: 4/10

I.A.R. tavsiyesi: "Wallflowers"

 

Def Leppard - Slang

Yıl: 1996 İngiltere

Tür: Hard Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: Work It Out"

Fake Shark - Faux Real

Yıl: 2017 Kanada

Tür: Indie Pop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Fairfax"

 

Don Henley - The End Of The Innocence

2017 itibariyle 1947 doğumlu Don Henley 70 yaşına bastı. Onu çoğu insan Eagles grubundan, en çok da Hotel California'yı söyleyen adam olarak tanır. Pek bayıldığım bir şarkı değildir kendileri. Zaten Don Henley'yi ne Eagles, ne de Hotel California ile tanıdım. Vokal yapıp davul çaldığı Eagles ile 70'lerde ne uzayıp, ne de kısalan bir yeri olan Henley, 1982'de başladığı solo kariyeriyle çok daha derin, kişisel ve olgun işlere imza atmıştır kanımca. Beş albümden oluşan bu kariyerin üçüncü halkası olan 1989 tarihli The End Of The Innocence ile tanıdığım bu adamın önceki ve sonraki albümlerinden değil aynı tadı, hiç tat almamış olmayı neye bağlayacağımı bilemedim. Önemli de değildi. Kendisine hakaret gibi olacak belki ama, sanki Don Henley, birgün The End Of The Innocence'ı yapsın diye müzisyen olmuş, yaptıktan sonra da misyonunu tamamlamış bir müzisyen gibi göründü hep bana. Keşke diğer albümlerini de sevseydim diye düşünmedim. Çünkü bu albüm o kadar doyurucu, renkli, efkarlı, kuvvetliydi ki, inişleri çıkışlarıyla, parlak ve ufak tefek sönük anlarıyla 50 dakikalık bir film gibiydi.

Dönemin en popüler yapım şirketlerinden biri olan Geffen'den çıkan 10 şarkılık The End Of The Innocence, Henley'nin en kaliteli albümü olduğu kadar, en çok satan albümü de oldu. Rolling Stone dergisi tarafından "Tüm Zamanların En İyi 500 Albümü" listesinde yer buldu. Albümün isim parçası ile Grammy kazandı, Rolling Stone, Grammy vs. hiç itibar ettiğim isimler değildir. Ama bir şekilde bu albüme hak ettiği itibarın kazandırılması da insanı mutlu ediyor. Bu kaliteyi elde etmek için özenli bir prodüksyon, iyi yazılmış şarkılar ve yine dönemin çok önemli isimlerinden oluşan zengin konuk listesi halkayı tamamlıyor. İlk şarkı The End Of The Innocence, Henley / Bruce Hornsby ortak bestesi ve Hornsby'nin şırıl şırıl piyanosuyla birçok duygunun yaşanacağı albümün kapılarını aralıyor. Aslında bu kapı aralama benzetmesini albüm için yapabileceğimiz gibi, şarkının kendi bütünlüğünde de ele alabiliriz. Her şarkı kendi kapı ve pencerelerine sahip. Belli bir Don Henley tarzı olmadığı için, The End Of The Innocence'ın Bruce Hornsby şarkılarına çok benzediğini biliyoruz. Ama bu rahatsızlık vermiyor. Çünkü o piyano, etrafını yine Hornsby'nin çevrelediği keyboard atmosferi, efsane cazcı Wayne Shorter'ın soprano saksafon dokunuşları ve Henley'nin yumuşak sesi şarkıyı bulutların üzerinde gezdiriyor.

New York Minute'te piyano ve keyboardu David Paich, davulu da Jeff Porcaro çalınca, yani Toto'nun kemik kadrosundan iki isim olunca şarkının da Toto şarkılarını andırması kaçınılmaz. Ama Henley'nin vokali bu kentli balada kendi karakterini vermiş denebilir. Her şarkıda karakterden karaktere geçen Henley, albümdeki 6 şarkının yazımında kendisine omuz veren gitarist Danny Kortchmar'ın ağırlığını koyduğu I Will Not Go Quietly'de bu kez sert yapıyor. Guns'n Roses'ın tozu dumana kattığı yılları göz önüne alırsak, şarkıdaki Axl Rose geri vokalinin önemi bir kat daha artıyor. Ama onunla veya onsuz, I Will Not Go Quietly albümün en sert ve dinamik şarkısı olarak altın değerinde. Bir başka parlak an olan Shangri-La'da birçok efsane isimle çalışmış isimsiz stüdyo müzisyenleri yanında, vokal grubu Take 6 ve Neville Brothers'tan Ivan Neville başta olmak üzere müthiş bir geri vokal desteği dikkat çekmekte. Reggae ritmiyle sevimli mi sevimli Little Tin God, seslerini beğendiğim iki blues/pop rock kadını Edie Brickell ve Melissa Etheridge'in vokallerde yer aldığı, bana şimdilerin Ryan Adams şarkılarını anımsatan Gimme What You Got ile yolculuk sürüyor.

Misafire doymayan albümdeki bir başka şarkı olan If Dirt Were Dollars, az duyulsa da Sheryl Crow geri vokalinden sebeplenen modern bir blues rock örneği. How Bad Do You Want It? ile pop rock, The Last Worthless Evening ile soft rock türünün kaliteli numunelerinin yer aldığı albümün finalini yapan The Heart Of The Matter'ın Tom Petty bestelerine benzemesinin nedeni ise, şarkıyı Henley ile birlikte yazan Tom Petty and The Heartbreakers gitaristi Mike Campbell'in gitar ve keyboard olarak varlığı. The End Of The Innocence ile başlayıp The Heart Of The Matter ile sonlanan albüm, başladığı gibi diri bir hüzünle bitiyor. Türlü türlü duygular yüklenmiş şarkıların birbirinin yerini alışı, sonra diğerine terk edişi, yeni başlayanın bir öncekinden izler taşıması ve hepsinin kırılgan ama bilinçli Don Henley sesiyle kendilerini ifade edişleri neden tüm zamanların en iyi 500 albümünden biri olduğunu kanıtlıyor adeta. 89'da çıkan albüm, efsane haline gelecek bu zaman dilimine, yani "Masumiyetin Sonu"na kendi iç hüznü ve çeşitliliğiyle görkemli bir veda niteliğinde. Don Henley, 42 yaşında yaptığı bu albümdeki enerjiyi ve olgunluğu bir daha hiç bulamadı. 70 yaşından sonra da bulamaz. Ama onu zamansız ve yaşsız olarak insanlara hatırlatacak bir albümü var.

1. The End of the Innocence
2. How Bad Do You Want It?
3. I Will Not Go Quietly
4. The Last Worthless Evening
5. New York Minute
6. Shangri-La
7. Little Tin God
8. Gimme What You Got
9. If Dirt Were Dollars
10. The Heart of the Matter

The Legends - Over and Over

İsminden sanki 4-5 kişilik bir grupmuş gibi manalar çıkarılması kaçınılmaz The Legends, aslında İsveçli Johan Angergård’ın tek kişilik projesinden ibaret. Üstelik yapımcı/müzisyen Angergård’ın bundan öncesinde Club 8, Acid House Kings, Poprace adında, bu kez tek kişilik olmayan başka projeleri de mevcut. 2009 tarihli Over and Over albümü, Angergård’ın The Legends adıyla kaydettiği dördüncü albüm. Tüm bu saygı duyulası müzikal geçmiş shoegaze, noise pop, new wave, dream pop etiketleriyle fişlenmiş. Over and Over’ı dinleyene kadar geçmişinden haberim yoktu. Hala da yok. Bahsi geçen türde müzik yapanlarla pek içli dışlı olmadım. Olmaya kalktığımda da boyumun ölçüsünü aldım. Sağlam ellerde destansı bir atmosfer içinde sizi oradan oraya savuracak, duygu namına ne varsa hepsini film şeritleri haline getirecek kudrette etiketler bunlar. Lakin o sağlam ellerin pek azına denk geldiğim için fazlaca ters tepme yaşadım. Ama arada bir The Legends benzerlerine rastladıkça “dream” müziğe olan inancınızı hepten yitirmiyor, o kulvarda da ruhunuza hitap edecek şeyler olduğunu hissederek mutlu olabiliyorsunuz.

 

Noise pop altyapının veya dream pop altyapının üzerine noise veya dream unsurları yerleştirilmesinden ötürü “Dream Punk” bir melezlik elde edildiği birkaç emek isteyen şarkı yanında, Monday to Saturday ile hüznünü dipten koruyan bir neşe, Heartbeats ile o hüznü biraz daha belirginleştiren bir tembellik, Turn Away ile o hüznü iyiden iyiye “rüya”laştıran bir içtenlik taşıyor Angergård müziği… Hele bir Jump var ki, şu feleğini şaşırmış yaz meteorolojisinde hınzır bir DJ’in eline geçse, ortalama bir remiksle dans pistlerinin tozunu atar. Fakat her ne kadar merak edilse de böyle şarkıların en iyi versiyonu remiks görmemiş ham halleridir. Jump’ın o naif duruşuna zarar gelsin istemezsiniz. Angergård’ın sözü edilen bu etiketleri çok iyi okuduğunu anlamak için kahin olmanız gerekmez. Sonic Youth’dan ve ambient müzikten hoşlandığını da kendi kısır müzik bilginizden çıkarabilirsiniz. Albümü açan You Won ve kapayan Touch’un tuttuğu giriş ve çıkışın sağlamlığı da Over and Over’ı bir sürü benzerinden ayrı bir yere koymanıza yeter. Bir de içinde “dream” ifadesi olan her albüme gerektiğinden biraz daha özen ve dikkat vermeniz, önyargıları biraz daha arkalara atmanız yönünde hoşgörü sağlayabilir. O zaman Angergård’ın bazı şarkılardaki garajdan gelen sesler arasından sivrilen, kırılgan ifadesi hiç bozulmayan yumuşacık vokalinin samimiyeti daha zahmetsiz anlaşılabilir.

 

1. You Won

2. Seconds Away

3. Always the Same
4. Monday to Saturday
5. Heartbeats
6. Dancefloor
7. Turn Away
8. Recife
9. Over and Over
10. Jump
11. Something Strange Will Happen
12. Touch

Funkiwi's - Nadie al volante

Şubat 2012 yılında, Valencia dolaylarında çeşitli gruplarla müzik yapan 8-9 müzisyenin nasıl olduysa tek çatı altında toplanmaya karar vermesi sonucu oluşan Funkiwi's, üçüncü albümleri Mondo roto'yu da Nisan 2017'de çıkardı. Ben de onları bu albüm sayesinde tanıdım. Alternative rock ile funk + hip-hop buluşması gerçekleştirmelerinden ötürü kısa sürede kanım kaynadı. Acaba önceki iki albümde nasıl takılmışlar diye bakma ihtiyacı hissettim. 2014 tarihli ilk albüm Sírvase su copa aquí, kendine daha funk, daha hip-hop biçimde bir yol belirlemiş, adeta canlı dinliyormuş gibi bir atmosfer yaratmıştı. Ama asıl tokadı, 2015 yılına ait ikinci albüm Nadie al volante'den yedim. Grubun bileşenlerini oluşturan funk, hip-hop, rock (arada bir de reggae) türleri tek vücut halinde nefis şarkılarla bütünleşmiş, funk coşkusu ete, kemiğe, kafaya, göze büründürülmüş, hem yerinde duramayan, hem de durduğu yerden hiç kımıldamayan bir istikrar sergilemişler.

Nasıl olduysa tek çatı altında toplanmışlar dedik ama nasıl olduğu çok belli. Farklı gruplarda olup da tek seferliğine jam yapmış olsalar bile gaza gelip Funkiwi's'i kurmuş olabilirler. Nadie al volante ile de zirveye ulaşmışlar adeta. O kadar eğlenceli ve enerjik bir sound ki, dinleyeni çaldıkları kulübe sokup orada ter içinde bırakıyorlar. Gitarı, bası, davulu, nefeslileri, vokali her bir unsuru kendi şovlarını yaptıkları gibi, kolektif bir hava da yakalamasını biliyorlar ki, zaten bu karışımın en keyif veren yanı da o kolektiflikten ortaya çıkan dinamizm. Uzun zamandır karşıma albüm bazında İspanyolca kaliteli rock, funk, pop vs. çıkmadığı için soğukluk hissediyordum. Ama Funkiwi's, cıvıl cıvıl müziklerine ayak uyduran tempolu vokal tarzıyla da ekstra bir ritim kazanıyor. Farklı vokalistlerin yarattığı çeşitlilik, kimi zaman rap yapılması, pek sık olmasa da soul dokunuşları, işin müzikal cümbüşünün altında kalmamaya çalışıyor. O cümbüşe renk katıyor.

Ladrón, ¿Hasta Cuándo?, Entre Barrotes, Grito a la Tierra, Funkiwi's in da House, 4ª Dimensión gibi benim şimdilik favorilerim olan şarkıların coşkusu, kısa süreliğine diğerlerindeki detayları görmemi engellemiş olabilir. Ama Ritmo Hostil'in o tatlı funk/reggae/ska karışımı tadı, El Mundo Es Nuestro'nun tropik latin esintileri, jazz funk olarak başlayıp punk olarak devam eden, sonra tekrar başlangıçtaki tonuna geri dönen kapanıştaki Teletranspórtate'nin ustalığı görülmeyecek gibi değil. Zaten albümü şarkı şarkı değerlendirmek bile tuhaf geliyor. Sanki kendi içinde değişip dönüşen tek bir şarkı çalıyorlarmış gibi bir bütünlük hakim. Her şarkıda o canlı müzik duygusu var. Aynı anda birkaç türe göz kırpan uçarılık, kendi iç disiplininin bilincindeki bir funk rock olgunluğuyla çok iyi dengeleniyor. Albümün bir sürü lokomotifinden biri olan Funkiwi's in da House'taki o 90'lar Red Hot Chili Peppers lezzeti, aslında bu karışımların zamansızlıklarını en iyi ifade eder nitelikte. Yine de son albüm Mondo roto'daki sertliği, Nadie al volante'deki yumuşatma becerisi Funkiwi's'in gerçek kimliğini yansıtıyor diye düşünüyorum.

1. Ladrón
2. Grito a la Tierra
3. A Todo Groove
4. ¿Hasta Cuándo?
5. Ritmo Hostil
6. Entre Barrotes
7. Funkiwi's in da House
8. El Mundo Es Nuestro
9. 4ª Dimensión
10. Teletranspórtate

311 - Mosaic

1988 yılında Omaha'da solist Nick Hexum'un bodrumunda kurulan 311 (three eleven), takvimler 2017'yi gösterdiğinde 12 albümü devirmiş bulunuyor. Artık adamlarda nasıl bodrumlar varsa, oradan çıkınca adım adım şöhrete kavuşuyorlar. Gerçi 311, Amerika dışında öyle aman aman şöhretli bir grup sayılmaz. Yine de kendi çaplarında önemli hayran kitleleri mevcut. 12 albüme kadar dağılmadan bu günlere gelmek kolay değil. Başta dört kişi olarak başlasalar da kısa sürede bir kişi takviye ile beşli olarak yollarına devam etmişler. İlk yıllarında sadece 1-2 eleman değişikliği yaşamışlar. Ama Hexum, Chad Sexton (davul, perküsyon, programming) ve P-Nut (bas) üçlüsü baştan beri grubu sürüklemişler. Müzikal olarak alternative rock, rap rock, funk rock, reggae rock, alternative metal, funk metal şeklinde uzattıkça uzatılabilecek bir perspektifleri var. Hepsinden biraz biraz, en çok da alternative rock ile reggae'nin buluşmasından serinletici, bazen de gayet gaz verici şarkılar üretmişlikleri var. İşin içinde reggae olunca, yaz mevsimiyle birlikte anıldıkları çok oluyor. Hatta çağdaşlarından farklı olarak bazı şarkılarında fazla derine dalmadan progressive takıldıkları da görülmüştür.

12 albümleri arasından sadece 2009 tarihli Uplifter'ı baştan sona dinlemişliğim, 2-3 şarkı dışında unutup gitmişliğim vardır. O 2-3 şarkı hangileridir onları da unutmuş olabilirim. 50 First Dates soundtrack albümündeki The Cure coverı Love Song dışında ismen hatırladığım bir şarkıları yok. Tabii atladığım onca albümleri arasında baştan aşağı iyi olan ya da içinde iyi şarkılar barındıranlar vardır. Ama 311 benim için hiçbir zaman takip edilesi bir oluşum olmadı. Belki psikolojik olarak onları nefret ettiğim Amerikan kolej kökenli uyuz pop punk güruhu ile özdeşleştirmiş olabilirim. Zira önceki bazı şarkılarından o tip bir negatif elektrik almışlığım var. Mosaic'e kulak vermem yönünde nasıl bir elektrik almışsam teşekkür ediyorum. Çünkü beğendiğim bir albüm oldu kendisi. Çocukluk, gençlik dönemleri ile ilgili bölük pörçük fikirlerim olduğu için, Mosaic bana gerçek bir olgunluk dönemi işi gibi geldi. 2017'de Public Enemy, John Mellencamp, Depeche Mode, Goldfrapp gibi devlerin bile birbirinden berbat albümlerle geri döndükleri günler yaşıyoruz. Bunu düşünürsem, Mosaic gibi geçmişten iyi dersler çıkarmış bir albümün önemi benim için biraz daha öne çıktı sanırım.

Albüm Too Much To Think ve Wildfire gibi iki enfes pop rock / reggae kırması şarkıyla başlayınca, güzel dakikalar geçireceğim yönünde oluşan fikirler, özellikle Extension, Inside Our Home, Hey Yo, The Night Is Young gibi diğer lezzetlerle perçinlendi. Aralarda Perfect Mistake, Face In The Wind, Days Of '88 gibisinden klasik alternative rock gazı içeren parçaların bünyede yaratması muhtemel Linkin Park türü zehirlenmeye karşı Island Sun, Places That The Mind Goes ve benzeri yumuşatıcılarla denge kurulmuş ya da kurulmaya çalışılmış. Şimdilik 17 şarkılık albümün 7 şarkı fazlası olduğunu düşünsem de, bu 7 şarkı da iyi kötü bir şekilde kendini dinletiyor. Çünkü sözünü ettiğim olgunluk emareleri onların kimi anlarına da sinmiş denebilir. Fakat geri kalan 10 şarkı bile Mosaic'i 2017'nin en keyif verici 100 albümü arasına sokuyor bence. Rock ve reggae'yi bu kadar hoş biçimde onlardan başka yan yana getiren başka bir grup bilmiyorum. Tabii duyduğum çok oldu ama hiçbiri kayda değer bir sentez oluşturamamış sıkıcı şeylerdi. Yaz mevsimine yakışan serinlikte olduğu kadar, tecrübenin verdiği ince enstrüman şovlarıyla bezeli rock kıvraklığıyla da yoğrulmuş Mosaic, tatlı sert güzellikleriyle iyi bir albüm.

1. Too Much to Think
2. Wildfire
3. The Night Is Young
4. Island Sun
5. Perfect Mistake
6. Extension
7. Inside Our Home
8. 'Til the City's on Fire
9. Too Late
10. Hey Yo
11. Places That the Mind Goes
12. Face in the Wind
13. Forever Now
14. Days of '88
15. One and the Same
16. Syntax Error
17. On a Roll